Sinds ik van dichtbij het groeiproces mocht meemaken van de kinderen die ik op de wereld heb gezet en ik dagelijks in mijn omgeving en werk mag zien hoe jonge mensen zich ontwikkelen, ben geboeid geraakt door hun wijsheid. Ik voel mij vooral sterk aangetrokken door de groep jonge mensen en kinderen die we tegenwoordig de naam high sensitief geven. Hoog gevoelige mensen. Deze groep mensen boeit mij enorm omdat zij al langere tijd signalen afgeven dat hun denken en voelen niet in de vorm en het tempo van de maatschappij past.
Er is een grote druk ontstaan om in ras tempo, dwars door het rumoer van de wereld heen zo snel mogelijk te ontdekken waar je goed in bent, hoe je daarmee productief kan zijn en iets kan worden. Deze manier van denken heeft de overhand genomen. Onderwijs en werkplekken kennen een hoge mate van gericht zijn op presteren en produceren. De snelheid waarin en deadlines waarmee het elke dag moet gebeuren zorgen voor een hoge stressfactor.
Ik vraag me dikwijls af of we nog weten waarom we de druk zo opvoeren? Wat willen we hiermee bereiken of wat denken we hiermee te bouwen?
Hoe ook, de gevolgen van dit gedachtengoed zie ik dagelijks om mij heen. Kinderen en jonge mensen raken overbelast, overspannen, uitgeblust, lusteloos, depressief en volkomen lost. Het gedrag wat erop volgt is verschillend van persoon tot persoon. De een gaat vechten, om toch maar gezien te worden, de ander vlucht weg in middelen gebruik en verslavingen en een ander komt tot niets meer en geeft op.
Deze kinderen en jonge mensen worden opgevoed door een generatie die zelf geleerd heeft dat de vorm en het denken van de huidige maatschappij is wat het is. Zo hoort het, zo is het nu eenmaal. Zo gaat de cirkel in het leven. Dit maakt het verschil in denken en voelen nog groter want de nieuwe jonge generatie, denkt en voelt dikwijls helemaal niet zo.
De vraag is denk ik, kunnen wij ons voor hun openstellen om hun te horen, ze ruimte geven om zich te laten zien, loslaten dat onze waarheid niet de enige waarheid is? Kunnen wij leren zien dat achter het dwars geworden gedrag een goede reden van verzet zit? Wat hebben zij van ons nodig?
Het is mijn missie in life om voor dit nieuwe gedachtengoed ruimte te maken in de gezinnen en breder nog, op de aarde.
De eerste stap in het leven is namelijk niet tempo maken nog iets worden. De eerste stap is dat je iemand bent en jezelf mag gaan herkennen om zo te ontdekken in welk tempo en met welk talent jij in de wereld kan stralen.
Ik ben ervan overtuigd dat als wij ons hiervoor durven open stellen, zij ons verstelt zullen doen staan. Hun wijsheid zal kunnen gaan stromen en zal een grote productiviteit met zich meebrengen.
Sterker, ik geloof dat als hun wijsheid in beweging komt zij ook ons bevrijding en groei zal geven.
Voetnoot, van deze uitspraak droomt men dochter omdat ik hem dikwijls heb herhaald toen haar wezen werd stilgezet.
Wat je gaat worden in het leven weet je al van jongs af aan. Wat je wezen hier komt doen is iets anders.
Comentários