Schoonfamilie
Raar woord eigenlijk. Geen idee hoe, of waarom we het zo noemen. Na wat rond zoeken kom je wel mogelijke verklaringen tegen waarom we de familie van onze echtgenoot, schoonfamilie noemen maar elk van deze verklaringen wordt beschreven als een mogelijk idee.
De familie van mijn echtgenoot is groot en daardoor ben ik in het rijke bezit van vele schoonzussen en veel schoonbroers. (maar nee, dit heet dan ineens weer zwagers, alweer geen idee waarom).
Maar wat ik wil vertellen is dat mijn schoonmoeder en schoonvader pas 50 jaar getrouwd waren. Ze hadden een mooie kaart laten maken om een feestje aan te kondigen. Op de voorkant van de kaart was hun trouwfoto afgedrukt.
Terwijl ik de kaart uit de envelop haal valt het me op wat een leuke kop mijn schoonvader had als jonge vent. Pa, die al zijn uiterste best doet om verstrooit over te komen, graag op zichzelf is en daarom te midden van veel gezelschap over kan komen als een afwezige man die al verlaten is door zijn intelligentie, veert overeind als ik deze constatering hardop uit spreek.
O jaha…? Vraagt hij.
Er zit in deze o jaha… een uitnodiging aan mij om hier rustig en uitgebreid op in te gaan.
Pa is overeind gekomen in zijn stoel, trekt een en ander recht aan zijn kleding en heeft ineens een ontvankelijk houding voor communiceren aangenomen. Aangezien ik het, hoe dan ook, een prestatie van zeer hoog niveau vind om 50 jaar getrouwd te zijn en zeker voor mijn schoonouders die daarbij een groot gezin hadden groot te brengen, wil ik de beroerdste niet zijn mijn schoonvaders ego even te strelen. Ja pa, zeker vind je schoondochter dat. Pa heeft een mooie kuif donker haar en een paar ogen die ik in mijn slaapkamer ook wel eens tegen kom, maar dan in een net iets ander gezicht. Haha pa snapt hem, dat heeft-tie van mij is zijn trotse reactie.
Mijn schoonmoeder schuift aan en het gesprek gaat daardoor een iets andere kant op. Uit de manier waarop zij mijn schoonvader bevraagt valt op de maken dat zij twijfelt aan pa’s helderheid. Haar vragen zijn er op gericht om pa te laten zeggen met welk van zijn zoons ik getrouwd ben.
Het lijkt een vreemde manier van doen, maar wie mijn schoonvader kent weet dat hij de tel is kwijt geraakt als het op zijn jongens aan komt, laat staan met welke schoondochter ze zijn getrouwd. Het zijn negen jongens en ze lijken ernstig veel op elkaar en ieder voor zich weer op pa.
Ik herinner me dat ik voor het eerst bij mijn schoonfamilie kwam en mij (toen aanstaande schoonvader) een hand gaf om mijzelf voor te stellen. Pa was blijkbaar niet geheel op de hoogte welk van zijn zoons een nieuwe aanwinst had en wist niet wie het meisje was wat zich aan hem voorstelde. Nadat ik hem zei dat ik het meisje van zijn zoon was, reageerde pa door zich hardop te herinneren dat het meisje van deze zoon toch krullen had. Ik begreep toen dat er heel wat meisjes van zijn zoons aan hem voorbij waren gekomen, dat nam ik hem niet kwalijk, maar dat van die krullen dat is toch akelig blijven steken.
Nu in het gesprek met ma vrees ik dat pa opnieuw over mijn ontbrekende krullen gaat beginnen. Pa is echter niet voor niets al 50 jaar getrouwd en heeft in die jaren zo zijn eigen tactiek ontwikkelt om dit soort vragen van zijn vrouw te ontwijken. Zijn non-verbale communicatie sluit een bontje met de mijne en vervolgens stelt hij de vraag van zijn vrouw nu zo dat het antwoord door mij kan worden geven. Na mijn antwoord neemt mijn schoonmoeder haar verlies heel sportief op. Ze lacht naar mij en zegt tegen pa dat zij hem al langer dan vandaag kent. Pa kijkt heel onschuldig om zich heen en hij zakt ietwat onderuit in zijn stoel. Het is tijd om terug te keren naar zijn afwezige houding. Wie hem beter kent, ziet op zijn verweerde kop een blik van volle tevredenheid.
Een compliment van zijn schoondochter, zich handig van lastige vragen afgemaakt en dat allemaal in eén middag.
Zo kan pa nog wel 50 jaar vooruit.
Comentários