In de zomervakantie kreeg ik van mijn dochter een bos bloemen. Niet zomaar een bosje wat in de stalletjes langs de kant van de weg te koop is. Nee, een echt boeket van de bloemist. Op kleur, soort en grote uitgekozen. Dit boeket is gekocht van haar vakantiegeld wat is verdient door te werken bij de boekhandel. Haar vader krijgt een doos chocola, niet de eerste de beste doos chocola die je bij de supermarkt vind. Nee, een echte doos bonbons zorgvuldig op smaak uitgezocht.
We zijn er allebei stil van.
Dit boeket en deze bonbons zo beseffen wij staan voor de afsluiting van een fase die pubertijd heet. Een fase waarin dit kind 4 jaar lang intensief met ons de strijd zocht en waarin het ons dikwijls niet toegestaan was om dichtbij haar te komen. Het is voor ons een periode geweest waarin we (naar het boek van Stephen R. Covey, de zeven eigenschappen van effectief leiderschap) leerde anders naar onszelf en de aanpak van dit kind te kijken. Gesteund door mijn lieve collega’s en vriendinnen die mij aanmoedigde vanuit vertrouwen naar haar te blijven denken en handelen en haar aan te moedigen om dan ook verantwoording te dragen voor de weg en keuzes die je maakt, hebben we vol gehouden.
Dit mooie mens wat wij samen opvoeden gaat op een dag werken, niet geheel vrijwillig maar omdat haar ouders een aantal zaken niet gaan bekostigen die ze toch erg graag wil. Zo verdient ze haar eerste geld en bedenkt dan toch dat ze daarvan voor ons iets gaat kopen waar wij blij van worden.
Daar staan we dan samen, stil en ontroerd, met de vraag op onze lippen waar we dit aan te danken hebben. Als we de vraag stellen raakt ze verlegen tegenover ons. Deze dochter die altijd haar woordje voor ons klaar had om ons terug te drijven uit haar leven. Schuchter begint ze, nou gewoon, voor alles. Wij staan daar nog steeds sprakeloos en dus pakt ze de draad weer op. Nou voor de steun, voor het helpen en zo. Stilte…een grote hap lucht die door iemand in onze kamer genomen wordt, een hoofd wat omhoog komt, ogen die ons aankijken en waarin wij onze pittige dochter weer herkennen. Voor jullie geduld met mij, omdat jullie me proberen te begrijpen en me steunen, gewoon omdat ik jullie graag iets wilde geven daarvoor.
Op dat moment ben ik dankbaar dat haar vader rustig van aard is en reageert vanuit zijn denken. Hij stapt op haar af en met de nodige humor en een dikke knuffel wordt het cadeau aanvaard. Ik sta daar helemaal in emotie en wil dat allemaal niet over haar uitstorten. Maar dan laat ze zien dat ze echt gegroeid is, ja muty (zo noemt ze mij) ik dacht al dat je dit niet ging halen maar het is goed hoor ik kan wat van je hebben.
Stephen Covey schrijft in zijn boek, stel u open voor verandering en groei. Groeien is een kwetsbaar proces; het is gewijde grond. Een grotere investering kunt u niet doen.
Dit is de oogst van wat wij met zoveel zorg hebben gezaaid.Een mens die in de groei en bloei van haar leven is. Klaar om haar eigen vorm, kleur en grote aan te nemen. Daar staat ineens een jongvolwassene voor ons waar ik alle vertrouwen en geloof in heb.
Dit is wat ik dan naar mijn vriendinnen app:
Vandaag heb ik een onderscheiding ontvangen, een medaille of een erekrans voor het ouderschap van mijn kind, voor bewezen diensten, trouw en geduld.
Comments