Als je aangeeft en open gaat staan om de ontstane beweging in je leven te aanvaarden dan komt de stroom op gang. De wrat uit mijn blog stukje expansie liet ik niet weghalen. De afspraak bij de huisarts zei ik af en in plaats daarvan keek ik de wrat elke dag aan. Dat ging met gemengde gevoelens van spanning en angst maar ook met een nieuwsgierige en blijde verwachting.
Eerst iets over de maand maart. De maand brengt de beweging flink op gang. Ik raak in diepe wateren en er slaan hoge golven over me heen. De onderkenning dat ik zo niet verder kan wordt helder.
Op LinkedIn lees ik artikelen en in mijn dagelijks werk ervaar ik hoe de jeugdzorg al jaren piept en kraakt in z’n voegen. Dat is een waarheid die ik elke dag meemaak en waarvan ik de schadelijke gevolgen onderken. Daar wil ik niets aan af doen. De takenverzwaring voor ons als jeugdzorgwerkers wordt steeds uitgebreider in de hoop dat we de jeugdzorg wereld, links of rechts om, voor dit geldbedrag kunnen redden. Het zorg-hart van mij en mijn collega’s zou het zo graag willen, maar de grenzen aan wat kan zijn bereikt. Voor deze conclusie heb je geen vergrootglas nodig, een uur met een van ons meelopen en je weet het.
Voor het andere inzicht kan ik alleen voor mezelf spreken. Achter de methodieken die ik gebruik en de gesprekken die ik voer met mensen zit de eigen wijsheid dat we de mensheid ver bij zichzelf vandaan hebben gehaald. Door het hoofd, het denken, de prestatiegerichtheid en het tempo waarin we onszelf en onze jeugd voortjagen voorop te stellen. We denken zo al jaren een fantastische maatschappij te bouwen met zeer productieve mensen. Wie niet zoveel IQ heeft, wat trager van begrip is of wie door de overprikkeling van diezelfde wereld wordt teruggefloten of stilgezet kennen we weinig mededogen. Daardoor gaan mensen door in de hoop het te halen, te bewijzen dat ze het kunnen. Voor wie problemen krijgt, gaat disfunctioneren en/of uitvalt volgt de vaak moeilijke weg naar hulp aanvaarden. De opdracht aan ons jeugdzorgwerkers richting de jeugd en hun ouders is, fiks het. Zorg dat ze zo snel als het kan weer “normaal” doen en functioneren.
Maar mijn inzicht over hoe dit gefikst kan worden is niet meer van deze maatschappij. Mensen weer laten aansluiten bij wie ze zijn en hoe ze dingen kunnen leren in het leven heeft niet alleen met het hoofd maar vooral met het hart te maken. Ik geloof niet in deze manier van functioneren, leef het men eigen kinderen niet voor en draag uit waar ik kan dat we hier niet zijn om Nederland GROOT te maken.
Dit inzicht, deze levenswijsheid is nog meer dan de geldpot mijn ware reden waarom de wrat op mijn vinger zit en me vertelt dat het tijd is om kleur te bekennen. Sinds ik deze onderkenning weer helder heb bij mezelf is de wrat geslonken. Het is dan ook heel mooi om te ervaren dat deze onderkenning me weer laat verbinden met men wezen en doet thuiskomen bij mezelf.
Dan volgt de week die overgaat van maart naar april. Er is geen tijd om op adem te komen want een nieuwe hoge golf slaat over me heen.
De stand van de planeten verteld dat er een activering is van het Saturnus Uranus kwadraat gedurende deze maand. Dat kondigt aan, voor wie geboren is onder het zonnen teken van de kreeft, dat de maand april veel in beweging gaat zetten op het gebied van werk en relaties. Saturnus gaat over de leerprocessen in ons leven, van de pijn naar de wijsheid. De planeet Uranus staat voor, omvergooien van bestaande patronen, vrijheid/gelijkheid en broederschap. Het is de planeet van het plotselinge weten.
In die week wordt erop het werk aangekondigd dat er opnieuw een zeer gewaardeerde collega uit moet. De verslagenheid in mijzelf zie ik terug op de verbijsterde en stille gezichten van mijn collega’s. Het gevoel van machteloosheid en angst neemt toe en voor ik het weet huil ik. In al de zes jaar dat ik bij deze mooie mensen werk heb ik, ondanks dat er veel verlies was, nog niet gehuild. Maar die dag huil ik. Deze boodschap raakt mij diep in de kern en ik WEET hier is de beweging, hier is de dag, hier is de keuze.
De struggle om onder ogen te zien dat ik het werk in de jeugdzorg ga loslaten en daarmee het fantastische team waar ik in mag werken, de gezinnen waar ik me voor inzet en het inkomen wat ik hiermee verdien, met daar tegenover het aanvaarden dat ik mijzelf en het leven waar ik in geloof zal verloochen als ik de keuze niet maak.
Zoals mijn lieve vriendin een dag erna zegt: je bent te authentiek om in een systeem vast te zitten waar je niet meer in gelooft.
Dit is het vervolg van mijn ingrijpende en emotionele belevenis. Ik zal het leerproces aanvaarden en doorstaan in de wetenschap dat het me zal louteren tot weer een beetje meer Joke om mee te stralen.
Comments