Kwetsbaarheid.
Een poosje geleden las ik een boek waar een citaat van T. Roosevelt in stond, ik citeer het hieronder,
Als je jezelf laat zien en je harnas uitdoet, dan zijn er mensen die je kwetsen, dat is zo. Maar dat kan me niet meer schelen. Want moed is de waarde die ik belangrijk vind. Kwetsbaarheid geeft kracht.
Laat ik even bij het eerste stapje beginnen, je zelf te laten zien. Want voordat je de kwetsbaarheid in gaat om jezelf aan andere te laten zien is er een weg van ontdekken wie je dan bent. Dat is een ervaring die we leren door alles wat we doen en mee maken in het leven.
Door de prachtige, ontroerende hoogtepunten maar ook door die intens moeilijke en pijnlijke zaken. Het is een weg die soms weinig extase kent en waar je dikwijls niet wil horen dat je er uiteindelijk van zal leren of dat het je zal verrijken.
Vele van ons komen niet op het punt aan dat ze zichzelf ontdekken en herkennen, voor hen die het wel krijgen volgt de keuze om je te gaan laten zien.
Zelf geloof ik dat wie dicht bij zichzelf heeft mogen komen, wie zichzelf heeft herkent, God heeft herkent. Dat was voor mij de aller grootste reden om dat benauwde harnas uit te doen. Het harnas aanhouden zou betekenen dat ik niet alleen mijzelf bleef verbergen maar ook God die in mij woont en liefde is. Het werd een missie, laat jezelf zien zodat de wereld God en zijn liefde kan zien.
maar….dan zijn er mensen die je kwetsen, dat is zo.
Roosevelt moet deze wrange conclusie trekken. Blijkbaar roept jezelf laten zien bij andere ook kritiek, weerstand en emoties als jaloezie en angst op en daaruit wordt gereageerd. Mensen willen je dan hun waarheid en zienswijze over jou vertellen of je daarom vraagt of niet. Maar belangrijker nog is denk ik de laatste zin van het citaat die hier een rol speelt , kwetsbaarheid geeft kracht. Je openstellen is een kwetsbare maar tegelijkertijd een zeer krachtige positie. Wie dicht bij zichzelf is en dat uitstraalt die persoon is niet zomaar om te blazen. Dat heeft niets met arrogantie te maken maar alles met de kracht van de liefde.
Wie zichzelf heeft herkent snapt Roosevelts volgende zin, maar dat kan me niet meer schelen. Voor alle duidelijkheid, hij bedoeld niet dat het hem niet meer raken kan of geen pijn meer kan doen. Hij bedoeld dat er geen angst meer voor is omdat het zijn blik op zichzelf niet aan het wankelen brengt.
Ik wil hier mijn eigen grens aan toevoegen omdat dit voor mij betekent dat ik wel voorzichtiger ben geworden met wie ik omga. Mensen bij wie ik toch voel dat ik mijn harnas aan moet, omdat ze op me blijven schieten, met hen kan ik niet om blijven gaan.
Het brengt Roosevelt op het punt van moed. Want moed is de waarde die ik belangrijk vind.
Wie de bereidheid heeft om zichzelf te laten zien en gezien te worden heeft moed nodig. Hij heeft ondervonden hoeveel waarde deze functie heeft. Als je geen moed kunt opbrengen blijft de angst het winnen en komt je wezen (en door jou wezen, God) niet tot zijn recht.
Tot slot is daar een bemoediging, Kwetsbaarheid geeft kracht.
Ik zou hem bijna willen verbeteren en zeggen kwetsbaarheid is kracht! Het moment waarop je onder je beschermende laag vandaan komt, is een moment waarop je in liefde je kracht ervaart. Dan zijn we op ons mooist, op ons sterkst en bij ons doel.
Dan hoor ik Hem zeggen: zullen we dan maar beginnen!
Comentarios