Ik volg nu bijna twee jaar een opleiding handleeskunde en kortgeleden hield ik daarvoor een presentatie over de planeet Venus. Een kleine weergave hieruit;
De planeet Venus wordt wel de morgenster genoemd. Als je (bijvoorbeeld op de oceaan) enkele uren voor zonsopgang naar het oosten kijkt, is daar in de nachtelijke lucht een zeer helder schitterende ster: de morgenster. Dat die ster zo fel schijnt komt omdat het nog niet zichtbare zonlicht al op die ster reflecteert. Daardoor straalt de morgenster het helderst van alle sterren. De morgenster begint helder te lichten twee uur voor zonsopgang, dus vlak voor de donkerste uren van de nacht. De morgenster rijst uit het duister en klimt hoog naar het firmament om te stralen.
Dit beeld van de morgenster raakte mij tijdens het maken van mijn presentatie. Want, in de bijbel (waar ik mee groot geworden ben) wordt de morgenster belooft aan hen die uit het duister komen en het licht zien. Dat is tekenend voor wat er in mijn leven gebeurde. Ik mocht uit het donkere duister komen net voordat het me wilde opslokken. Het morgenlicht viel juist op dat moment op me, verlichte me en zo kon ik mezelf gaan zien en herkennen. De vreugde van zijn, zoals je bent bedoeld kon de wereld in gaan stralen.
En het is me gelukt, de afgelopen jaren ben ik uitdrukking gaan geven aan wie ik in wezen ben, wat ik voel, hoe ik geloof en wat me blij maakt. De authentieke persoon is onder alle lagen stof vandaan gehaald. Er is echter wel een maar verbonden aan dit proces, want toen ik in het licht ging staan en men wezen toonde aan de wereld, heb ik achter me gelaten hoe ik van jongs af aan had geleerd te geloven. Ik ben gaan afwijken van het standaardmodel en gestopt met me aan te passen. De confrontatie met de pijn van de afwijzing die daaruit volgde was intens en rauw. Mijn wezen en licht waren voor veel mensen, die mij na stonden, niet te verdragen. Hoewel ik leerde dat ik niet afhankelijk ben van erkenning van andere heb ik hierdoor mijn plek wel voorzichtiger ingenomen er rekening mee houdend dat mijn zijn en zienswijzen deels onbespreekbaar waren.
Maar nu, in dit bijzondere jaar waarin de aarde wordt geregeerd door een virus wat ons terugwerpt op onszelf en hoe we kunnen leven, kiest het universum me uit om mijn wezen opnieuw in beweging te zetten. Er zijn van de zomer grote beslissingen genomen over waar we willen gaan wonen nu de kinderen groot genoeg zijn en ook mijn baan vraagt om verandering. Mijn zienswijze en geloof in wat mensen aan zorg nodig hebben wijkt inmiddels te ver af van hoe dit land wil dat ik het vorm geef.
En dan, zomaar uit het niets, groeit er in augustus van dit jaar op mijn linkerhand, op de wijsvinger, de vinger die in de handleeskunde staat voor expansie, een wratje. Expansie gaat over het verlangen hoe ik mezelf in de wereld neer wil zetten, naar buiten wil treden herkent wil worden met mijn ambities. Wratjes op deze vinger staan voor (verlatings) angst. Dat is precies wat er in beweging aan het komen is in mijn leven. Het verlangen om mezelf te laten zien zonder me nog schuldig te voelen naar wie of wat dan ook. Het duurt even voor ik hem voel maar dan ontwaakt de oude angst. Angst voor oude stemmen, angst voor de afwijzing maar bovenal angst voor men eigen kracht. Wie denk ik wel dat ik ben om zo maar een potje te gaan stralen en hoe denk je dat te gaan doen? Nu ik hem weer voel doet de angst zijn uiterste best me terug te brengen naar het donker van de nacht. Maar de klok kan niet meer worden teruggedraaid, men innerlijke oog wordt reeds naar het oosten getrokken en daar is zichtbaar dat de morgenster zo direct zal ontwaken door het nog niet zichtbare zonlicht. Angsten zullen overwonnen gaan worden simpelweg omdat het tijd is men licht de volle ruimte te geven en men stem te gaan laten horen. De levenslessen die ik mocht leren, zijn en waren nooit alleen voor mij. Te veel mensen, te veel denkpatronen en geloofsovertuigingen verlangen naar deze bevrijding. Het is tijd men licht en zienswijze door te geven zodat de weg naar bevrijding gevonden kan worden.
Hoe ik het ga doen weet ik nog niet maar dit is de quote die ik vanmorgen las:
Trust the wait
Embrace the
uncertainty
enjoy the
beauty of
becoming.
Comments