En ze leefde nog lang en gelukkig
Nog een jaartje dan is het zover, vijfentwintig jaar geleden, was voor mij en vele van mijn vrienden groep de tijd waarin we trouwden. We waren nog zo jong, zo verliefd en….zo groen als gras. We konden nog geloven in sprookjes en roze wolken. We schafte witte bruidsjurken aan, een mooi pak voor de bruidegom en gaven een feestje. Zo waren we getuigen van elkaars liefde en trouwbeloftes.
Wat ieder van ons mee kreeg vanuit huis en kerk, was een degelijke calvinistische opvoeding waarin een groot verantwoordelijkheidsgevoel centraal stond. Trouwen en trouw zijn was geen keuze, optie of afhankelijk van wat je voelde. Trouwen en trouw zijn was een plicht, een verantwoordelijkheid. Een bagage waar denk ik, ieder van ons op zijn tijd ook last van heeft gehad.
We trouwde in een tijd waarin het aan de orde van de dag was om even snel van partner te wisselen als bijvoorbeeld sommige doen van mobile, kleding of auto. Een tijd waarin keuzestress een nieuw woord was omdat we zoveel konden kiezen. Wij stonden daar, even jong en gevoelig en probeerde bij die ene keuze en dat ene huwelijk te blijven.
Dat het voor vele van ons is gelukt komt naar mijn idee door twee dingen.
Voor het eerste ga ik hier en nu bekennen en erkennen dat onze calvinistische bagage de bron vormt van een nog bestaand huwelijk.
Want hoewel ik er geen geheim van kon maken dat mijn emotionele aard zich niet wilde voegen in die calvinistische gedachtegang, ik me er met hand en tand tegen heb verzet en alles op alles heb gezet met uit dat korset los te wringen zodat mijn spontaniteit en daarbij behorende spontane explosies vrij konden zijn, heb ik leren zien dat de degelijkheid van Calvijns recept (het principe) een krachtbron vormt om vol te houden in moeilijke en zware omstandigheden zoals een huwelijk dikwijls is.
Natuurlijk zagen ook wij (na in de eerste jaren van ons huwelijk te zijn ontgroent) dat het gras bij de buren vele malen groener was. Bij hun geen kale plekken, nergens een drassig, modderig stuk, altijd en vanzelf op juiste hoogte gemaaid. En denk nou niet, dat bij ieder van ons, tijdens de diepte punten in ons huwelijk er geen verleiding is geweest om op dat prachtige gazon van de buren te gaan zitten. We mogen dan calvinistische volhouders zijn, we zijn geen heiligen.
Dit brengt me bij het andere punt waardoor het naar mijn idee is gelukt. We hebben gekozen en zijn aan de slag gegaan.
Zo is er inmiddels op ons eigen grasmatje een goed druppel systeem aangelegd waarmee we ons eigen gras besproeien, we hebben een mestsoort uitgezocht die ons eigen gras beter voed en we hebben de maaimachine zo afgesteld dat zij altijd op juiste hoogte knipt. Om kort te gaan we zijn in ons eigen gras gaan investeren, het beter gaan verzorgen.
De kale plekken en drassige stukken zullen nooit helemaal verdwijnen en in een valaardige bui zijn we beide geneigd de maaimachine er eens extra stevig overheen te halen. Maar steeds vaker en steeds langer krijgt ons gazon de kans om groen te zijn.
In concrete taal:
Het betekent dat we begrepen hebben dat houden van een echt werkwoord is door bijvoorbeeld:
geduldig te zijn als de ander tijd nodig heeft, door te steunen waar de ander in gelooft, tegemoet te komen waar nodig is, te luisteren, begaan te zijn, te waarderen, etc.
Liefde en liefhebben komen vrijwillig voort uit het werkwoord houden van.
We kunnen de liefde niet bezitten en geluk niet opeisen. Maar wie met: geduld, tijd, aandacht, verantwoordelijkheid, een oprechte keuze, trouw en investering op haar wil wachten zal verrast worden hoe vrijwillig de liefde zich zal manifesteren.
Ik ken geen sprookjeshuwelijken, maar weet wel dat er op deze manier een kans is op een verrassend happy end voor de liefde.
Comments