Maandag
Om half 7 gaat de wekker, het is tijd om opstaan zoals voor vele Nederlanders met mij. Een vaag onrustig gevoel is samen met mij opgestaan. Het is blijkbaar met z’n beste beentje uit bed gestapt want het is lekker opdringerig aanwezig. Mijn dochter is op maar alleen om te melden dat ze ziek. De koorts druipt van haar af en ik jaag haar terug naar bed. Als mijn zoon de deur uit gaat pak ik mijn spullen en ga naar mijn werk. Mijn opdringerige vriend vergezelt mij en zo kom ik aan op mijn werk.
We worden begroet in een sfeer van strakke gezichte en mijn opdringerige vriend raakt nog meer in zijn elementen. Om 9 uur is het duidelijk waar de onrust zo opgetogen over is twee collega’s overgeplaatst en vier ontslagen. De start van een grote reorganisatie.
Dinsdag
Om 9:00 uur worden we op het hoofdkantoor verwacht, de bestuurder wil zijn mensen persoonlijk de reorganisatie plannen vertellen. Ze zijn pijnlijk en hard, de miljoenen vliegen om men oren en ik begrijp dat er heel veel van op tafel moet komen willen we een kans maken om ingekocht te worden door de gemeentes. De bestuurder ziet eruit alsof hij al een paar nachten geen oog heeft dicht gedaan. Na afloop gaan we even bij hem langs. Want hoe hard en pijnlijk het ook is, het is fijn dat de boodschap wordt gebracht met veel inzicht en betrokkenheid voor de mensen.
Mijn agenda is vol vandaag en de rest van de dag draai ik productie zoals dat heet. Als laatste om half zes een heftige vechtscheiding. Dan naar huis. In de auto bedenk ik dat er nog van alles geregeld en gedaan moet worden. Morgen is mijn zoon jarig en gaat voor de laatste keer trakteren op de basisschool. Dat wil je als moeder natuurlijk goed laten verlopen.
Die 11de februari is altijd een beetje een rare dag. Twaalf jaar geleden kreeg mijn moeder op die dag te horen dat een beenmergtransplantatie de enige optie nog was om kans op leven te houden. Pas nadat mijn zoon was geboren op 12-02-2002 vertelde mijn broer het aan mij.
Ik weet nog dat ik voor het slaapkamerraam stond en de grote kale boom achter het huis zag staan en dacht, als U in staat bent die boom in het voorjaar weer nieuwe levenssappen te geven zodat de boom opnieuw tot groei en bloei zal komen waarom dan niet bij mijn moeder. Leven en dood, vreugde en verdriet streden in die week om de voorrang.
Thuis wordt ik door mijn man opgewacht, als je al zo lang en dicht met elkaar oploopt is er niet veel voor nodig om te weten dat er dingen gezegd moet worden. Hij is de boodschapper van het nieuws dat mijn lieve bijzondere mens (waarover ik eerder schreef) deze dag 11 februari 2014, vroeg in de morgen is overleden.
In de avond maken we de traktatie klaar zodat mijn zoon morgen kan vieren dat hij jarig is.
Woensdag
Dit is wat ik mijn vriendinnen vroeg in de ochtend WatsApp,
Gistermorgen 11 februari is onze lieve, bijzondere mens overleden. 12 jaar geleden hoorde mama op die dag dat ze een beenmergtransplantatie moest ondergaan om een kans op leven te houden. Vandaag is mijn zoon jarig en morgen mijn lieve vriendin. Ik zal vandaag het leven vieren en denken aan deze twee vrouwen die daar zo een belangrijke rol in hebben gevierd.
Dan breng ik mijn zoon naar school met alle traktaties en neem de felicitaties in ontvangst.
Donderdag
Het werk wacht en ik doe mijn taak. Hoe raar het ook mag klinken, de dood heeft altijd het effect op mij dat ik rustig, geduldig en liefdevol naar het leven kan kijken en zeer sterk kan relativeren. Dat helpt me om mijn werk te doen. In de middag krijg ik onverwachts bezoek. Terwijl ik op de flexplek ben lopen er twee knullen van rond de 14/15 jaar binnen. Een donkere stem bromt mijn naam. Even wil het niet bij me boven komen maar dan is het er, deze jonge heb ik een jaar of 4/5 geleden begeleid. Hij stapt de flexplek door, trekt zich van niemand iets aan en zoent me op elke wang. Dan zegt hij, terwijl zijn schoolmaat naast hem staat, ik kwam alleen maar zeggen dat het goed met mij gaat en hij ( wijzend naar zijn maat) kan het weten.
Wat een cadeau! Wat een perfecte timing! Deze knul die zijn vader verloor in een ver land en hem daar moest achter laten en niet meer wist hoe hij “gewoon ”verder kon leven. Daar staat hij en schaamt zich niks en voor niemand. Dankbaarheid is in mijn hart.
Als ik later uit mijn laatste gezin kom vind ik nog een paar collega’s op de flexlek. Ze hebben ergens een zak nootjes vandaan gehaald. Dat is best knap want maandag verhuizen we en alles zit in dozen gepakt. We besluiten om bij de nootjes een flesje wijn te doen en even met elkaar te toosten op de laatste dag in dit pand. Om 19:00 ben ik thuis.
Vrijdag
Vandaag is er een dankdienst voor het leven van de vrouw die een korte maar bijzondere plek heeft ingenomen in mijn leven. De voorganger heeft het zelf een moment te kwaad met zijn emotie als hij vertelt welk een indruk deze vrouw op hem maakte. Hij vroeg haar bij zijn bezoeken altijd hoe het met haar ging en op een morgen gaf ze hem dit antwoord, elke dag stapjes terug en treetjes hoger dominee. De dankdienst is een afspiegeling van wie ze was. Een eerlijk, duidelijk, wat rechtlijnig, no nonsens, maar liefdevol en warm mens.
De voorganger eindigt met het doorgeven van haar verhuisadres. Haar aardse huisje aan de Smidstraat is verlaten en zij is via de poorten van paarlen gegaan naar de stad van goud
Dag mooi mens, bedankt dat je in mijn leven kwam en dat je me herkenning en erkenning gaf van dat wat maar heel weinig ogen zien en harten begrijpen.
Zaterdag komt de visite voor de verjaardag van mijn zoon en zo is deze week in februari er weer eén zoals 12 jaar geleden. Vreugde en verdriet samen in elke minuut van de dag.
Commentaires