Afgelopen week ben ik een nachtje weg geweest in de Achterhoek met mijn man en zoon. Dit uitje zat nog in het vat. Mijn zoon is in februari jarig en wij hadden hem dit uitje voor zijn verjaardag cadeau gedaan. Het idee achter dit cadeau is dat onze zoon, die zelf altijd de maaltijden bereid voor andere, zich nu zelf een diner mag laten smaken. De Lock down dit voorjaar gooide roet in het eten, maar al snel bedachten we het dan te verplaatsen naar de herfst. In deze tijd van het jaar, waarin de natuur zijn opbrengst zo gul aanbiedt en in de Achterhoek het wildseizoen begint, kan de keukencrew los om prachtige gerechten te creëren. Kies daar een mooie herfstbok of wildwijn bij uit en wij zijn niet meer weg te slaan.
Het plekje in de Achterhoek is voor men man en mij al jaren een plaats waar we halthouden en bijkomen. Toen wij net trouwde in 1991 bedachten we dat we elk jaar rond onze trouwdag een paar nachtjes weg zouden gaan. De eerste jaren waren onze financiën echter zo bescheiden dat we goed moesten zoeken naar een betaalbaar uitje. Dat bracht ons op dit plekje in de achterhoek. Een herberg die zijn beste tijd had gehad maar waarin het woord gastvrijheid nog met alle gulheid werd omgeven.
De eerste jaren hebben we het aan niemand doorverteld, het was een beetje onze schuilplaats in de zeer bewogen jaren waarin het ziek zijn en sterven van onze geliefde ons leven beroerden. Hoe vaak we samen langs de IJssel wandelden om troost te zoeken voor het hart weet ik niet meer, maar dat het vele kilometers moeten zijn geweest is zeker. In de jaren die volgde ontvingen we op vele manieren rijkdom. We leerde over liefde die nooit een eigendomsakte kent, over vertrouwen dat niets voor niets gebeurt en zo groeiden we in durven loslaten en nieuwe ruimte ontdekken. Maar ook onze aardse rijkdom groeide, de salarissen werden ruimer en de spaarrekening kon langzaam maar gestaag gaan oplopen. Er ontstond ruimte om deze rijkdommen te kunnen delen en ook onze schuilplaats kon een jaar of tien geleden worden gedeeld met onze dierbare vrienden. Wat is het heerlijk om hier met elkaar te vertoeven en onze Bourgondische kant uit te leven. Voor twee jaar terug waren onze vrienden de enige waarmee we deze plek deelden, maar sinds kort hebben wij onze zoon hier dus ook kennis laten maken. Gedachte is dat hij voor zijn vak als kok hier een inspirerende leerschool vindt.
De bescheiden herberg is allang niet meer bescheiden. Een aantal jaren geleden is het verkocht en uitgegroeid tot een prachtige ambiance waarin je volop kunt genieten van een mooie mix van eenvoud, puurheid en luxe.
Echter aan al onze bezoeken is een bijzonderheid verbonden. Als we aankomen en ons melden wordt het systeem op papier en digitaal doorzocht maar wij komen er niet in voor. Ook al laten wij onze eigen mailbevestiging zien die aantoont dat er wel degelijk iets is afgesproken, wij staan nooit geboekt!
Standaard begint de, voor ons inmiddels zo bekende, onrust aan de andere kant van de balie toe te nemen. Soms is er zo een oplossing, soms moet er verwoed worden gezocht waar ze deze mensen gaan laten. We maken de meest grappig dingen mee. Zo zijn we al een keer in de bruidssuite onder gebracht, hebben een dikke korting ontvangen of worden na het diner met een taxi naar een hotel in de buurt gebracht.
Wij maken ons niet meer druk, het hoort erbij en het komt altijd goed, het is en blijft ons plekje.
Comments