Mijn zoon, die inmiddels op het VMBO zit en zijn eigen originele manier uitoefent om puber te zijn in deze wereld, liep als kind vast op de reguliere basisschool. Dit uiten hij in gedrag waardoor hij in de problemen raakte. Je kan, zo leerde hij als 6 jarige, geen knul van 11 een bloedneus slaan op het schoolplein. Na onderzoek door een stel prima dames (zoals hij ze zelf beschreef) bleek er een forse vorm van dyslexie te zijn, een automatisering ’s probleem en een concentratie tekort. Dit gezien tegenover een mooi gemiddeld IQ maakte dat we een gefrustreerd kind hadden.
Als moeder heb ik het vertrouwen gehad dat dit kind er links of rechts om wel ging komen, maar ik wist ook dat zijn hakken al erg diep in het zand zaten. Loskomen daaruit kon alleen als hij zelf zijn poot niet langer stijf wilde houden, zover kende ik hem toen wel.
We besloten hem naar Speciaal Basis Onderwijs te doen. Daar aan gekomen begreep het team dat als ze deze jongeman een kans wilde geven ze laag in moesten steken. Zo kon hij succesjes op doen die hem weer naar vertrouwen konden brengen in eigen kunnen.
Je moet weten dat mijn zoon niet begreep dat de 26 tekens die ze steeds onder zijn neus hielden de letters waren van ons Nederlandse alfabet. Dat door deze letters samen te voegen woorden ontstaan waardoor we taal hebben.
Na zes weken werd ik gebeld door zijn nieuwe school. De remedial teacher wilde mij vertellen dat ze vandaag met mijn zoon had gewerkt en de doorbraak bij hem zag van begrijpen. Hij begon te snappen wat het alfabet is en inhoud. Ze voegde er aan toe dat ze veel plezier om hem had gehad omdat hij op het moment suprême haar had aangekeken met een paar ogen die haar vroegen of ze dit echt meenden. Vervolgens had hij haar gevraagd: en wie heeft dit bedacht? Een typerende vraag voor iemand met dyslexie, wie verzint dit?? Hun creatieve hersenhelft is zo sterk ontwikkeld dat ze direct een heel eigen systeem voor zich zien wat simpeler is en beter te onthouden.
Maar hij heeft aanvaard dat het was zo als het nu eenmaal is bedacht al blijft het een belachelijk systeem. Vanaf de dag dat hij snapte dat de tekens de letters zijn die de woorden vormen is hij gaan leren. Twee maanden na de start op zijn nieuwe school kwam hij thuis en verkondigde dat hij nooit meer naar een andere school ging. Ik wist dat de hakken los waren gekomen en dat hij nu met grote snelheid in beweging zou komen.
De juf belde een week later en vroeg mij toestemming om met hem te gaan doorpakken. Ze zag dat hij er aan toe was en vanaf die dag leert hij. Hij haalde binnen een jaar elke achterstand in die hij had opgelopen en werd weer het opgewekte en spontane kind wat hij altijd was geweest.
Richting groep 8 werd duidelijk dat hij naar regulier voortgezet onderwijs door kon. Hij heeft met weemoed afscheid genomen van Zijn school. De plek waar ze hem hadden gezien en in hem hadden gelooft.
Met deze sterke bagage in zijn rugzak doet hij het nu prima en staat gemiddeld een zeven voor elk vak. Het cijfer wat hij beloofde te halen, niet meer want er is verdories nog wel wat leukers te doen dan leren, ook niet minder want hij is verdories niet gek.
Het is verbluffend om te zien hoe ver we in het leven kunnen komen als we de juiste voedingsbodem krijgen, overgoten met de saus van iemand die in je gelooft. Mijn eigen moeder zei altijd: je hebt er uiteindelijk maar eén nodig die onvoorwaardelijk in je gelooft en je zult er komen.
Daarom lieve mensen, laten we in iemand geloven, zodat liefde groei kan geven.
Commentaires