Bijzonder
Ik heb een bijzonder mens op mijn pad ontmoet en ik wil graag iets over haar vertellen. Ik leer haar kennen omdat ze bevriend is met mijn vader. Wat de relatie precies inhoud weet ik niet exact omdat dit nogal wisselt of er van ieders kant andere verwachtingen over zijn. Hoe ook, twee jaar geleden ontmoet ik haar. Een vrouw die veel verlies heeft geleden in haar leven, al ruim 40 jaar weduwe is met eén zoon die ze zelf heeft opgevoed. Je kunt niet om haar heen, ze is 70 jaar maar haar ogen zijn 20, alle levenslust, vreugde en interesse staat er in te lezen. Er gaat een kracht en energie van haar uit waardoor ik al vertrouwd met haar ben voor we een woord gewisseld hebben.
Ken je het lied De Steen o.a. gezongen door S. Bos en B. Vermeulen? Wel deze vrouw verlegt een steen in mijn rivier en de stroom van mijn leven is niet meer dezelfde. Het is onmogelijk voor me om me niet te koesteren in haar levenswarmte. Ze wordt voor mij een moeder, vriendin en mentor. Hoe? Wel ik denk dat het beste antwoord is, door zichzelf te zijn en mij de ruimte te geven hiervan mee te genieten. (Volgens mij geef ik nu een definitie van liefde.)
Zij leert mij weer hoe fijn het is om een moeder te hebben. Ik lucht mijn hart bij haar als de opvoeding van de kinderen niet meevalt. Ze adviseert me niet maar luistert gewoon naar mijn verhaal en zegt dat ik een goede moeder ben. Ik neem haar mee naar de wereld van de huidige veertigers, hoe zet je tegenwoordig de rollen neer van werkende moeder, partner en tijd hebben voor jezelf. We winkelen samen en mijn dochter vertelt haar weer wat er allemaal interessant is onder de jeugd. Zij zuigt deze informatie op met oprechte interesse, ze vind het heerlijk dat ze zo de kans heeft te begrijpen en te ervaren waar de jeugd mee bezig is. Ze is nooit oma geworden en ik zie hoe ze deze rol voor mijn kinderen gaat vervullen zonder dat we er ooit iets over hebben bedacht. Ze leert me om niet in de laatste plaats pas mezelf goed te begrijpen, maar eerder en daar rekening mee te houden. Het maakt dat ik dichter bij mezelf kan blijven en mezelf dan een stuk aangenamer vind.
Deze bijzondere vrouw is voor mij een gift van boven, ik heb de hemel zo vaak bedankt omdat ze in mijn leven kwam. Maar ik weet ook dat het niet meer van lange duur is. Ze is ziek, ernstig ziek, het is opnieuw de ziekte kanker die een mooi mens uit mijn leven aantast en zal doen sterven. Ze is zo bijzonder, vorige week mochten we dat nog meemaken. Ze krijgt de uitslagen van de arts in het ziekenhuis en deze zijn niet positief. Alles buitelt dan weer over je heen, angsten, verzet, verdriet, boosheid etc. Op het voorstel van ons om dan nu maar naar huis te gaan staat ze stil en kijkt me aan. Ze zegt: ja, ik ga dood maar niet vandaag. Je hebt me beloofd dat ik met jou en de kinderen naar de nieuwe Mac Donalds in Sassenheim mocht. Ze zouden me leren hoe je een Big Mac moet eten en ik wil het gedaan hebben voor ik sterf. De tranen biggelen over men wangen, ze houd me vast maar ze is vast beraden. Meisje zegt ze met haar Katwijkse dialect, meisje, we leven vandaag, deze dag, dit moment en daar dank ik voor.
Wat een bijzonder mens hé?
Commenti